Στις 30 Ιανουαρίου του 2015, στις 12:30 το βράδυ έλαβα ένα τηλεφώνημα. Η καλούσα αναστατωμένη μου είπε “Αυτό το μέρος είναι αηδιαστικό Tam. Υπάρχουν σμήνη από μύγες παντού. Υπάρχουν σκελετοί από γουρούνια. Είναι τρομακτικό”. Έκλεισα το τηλέφωνο με βαριά καρδιά και με εικόνες στο μυαλό μου από χοιροστάσια εντατικής εκτροφής που είχα επισκεφτεί στο παρελθόν. Δέκα λεπτά αργότερα έλαβα άλλη μια κλήση – “Είμαι καθοδόν για το σπίτι σου. Έχω ένα γουρούνι. Είναι πολύ άρρωστη”.
Κοίταξα στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου και είδα ένα χλωμό, αδυνατισμένο γουρούνι να με κοιτά. Είχε πληγές σε όλο της το σώμα. Είχε τεράστιες πληγές σε κάθε της αυτί. Ήταν απίστευτα μικρόκαμωμένη για την ηλικία της. Είχε μια σηπτική ανοιχτή πληγή στον αριστερό ταρσό της. Τα πλευρά της φαίνονταν. Παρόλο που ήταν τόσο άρρωστη, ανταποκρίθηκε όταν την χάιδεψα και στη συνέχεια κοίταξε ψηλά στον ουρανό και χαμογέλασε.
Η φίλη μου την μετέφερε μέσα στο εξεταστήριο του κτηνιάτρου που είχαν ετοιμάσει ειδικά για εμάς. Τα πρώτα της βήματα ήταν δειλά λόγω της ολισθηρής υφής του δαπέδου, αλλά δεν άργησε να το συνηθίσει. Περιφερόταν γύρω γύρω στο δωμάτιο, κοιτάζοντας κάτω από το γραφείο και ελέγχοντας έναν κάδο πριν καν το καταλάβουμε. Ήταν αρκετά δύσπιστη απέναντί μας στην αρχή. Μας κοίταζε με τα διερευνητικά μάτια της και φαινόταν πως δεν την ευχαριστούσε που είχαμε βάλει τα χέρια μας πάνω της. Περπατούσε γύρω γύρω, μας παρακολουθούμε από κοντά για περίπου δέκα λεπτά και στη συνέχεια ξαφνικά αποφάσισε ότι ήταν όλα καλά, ότι δεν επρόκειτο να την πειράξουμε και ότι θα δεχτεί την προσφορά της φιλίας μας. Η απόφασή της αυτή, στη συνέχεια, εκδηλώθηκε με το να μας δίνει φιλιά με τη μουσούδα της. Για ένα τόσο κακοποιημένο και άρρωστο γουρούνι, το να μας εμπιστευτεί τόσο γρήγορα ήταν πολύ ενθαρρυντικό και ήταν και μια απόδειξη για το πόσο έξυπνα είναι αυτά τα ζώα και πως η ικανότητά τους να αντιλαμβάνονται την ενέργεια είναι πολύ ισχυρή.
Οι πληγές της καλύφθηκαν. Πήρε θεραπεία για τα σκουλήκια και τη ψώρα. Της δόθηκαν ισχυρά αντιβιοτικά και κλείσαμε ραντεβού για εξονυχιστικές εξετάσεις που θα γίνονταν υπό αναισθησία σε δύο ημέρες. Η πρόγνωση ήταν: “Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να προσπαθήσουμε. Θα προσπαθήσουμε, αλλά παρακαλώ να είστε προετοιμασμένοι, είναι ένα απίστευτα άρρωστο μικρό γουρουνάκι”.
Καθοδόν για το σπίτι, αναπτερώθηκε σημαντικά και πήραμε την απόφαση να κλειδώσουμε το αυτοκίνητο με τις παιδικές ασφάλειες, γιατί ήταν τόσο έξυπνη που προσπαθούσε να ανοίξει τις πόρτες. Προσέξαμε πως ενώ δεχόταν τροφή, δεν μπορούσε πραγματικά να την καταπιεί. Δύο μέρες μετά, ενώ ήταν κάτω από ολική αναισθησία, ο κτηνίατρος ανακάλυψε έναν μεγάλο όγκο στον λαιμό της. Σε αυτό το στάδιο δεν γνωρίζαμε αν ήταν κακοήθης ή καλοήθης, αλλά της δώθηκε θεραπεία, με την ελπίδα πως ο όγκος θα συρρικνωνόταν. Και έτσι άρχισε να τρώει φαγητό και να το απολαμβάνει πραγματικά.
Tις επόμενες τέσσερις ημέρες ανακάλυψε την καινούργια της ζωή, αγαπήθηκε και έκανε φίλους. Έμαθε να ανοίγει κάθε πόρτα μέσα στο σπίτι. Η γυναίκα που την φρόντιζε εξέφρασε τις εξής σκέψεις για την Scully: “Αυτό που πραγματικά ήταν ιδιαίτερο για μενα ήταν πόσο απίστευτα έμοιαζε η νοημοσύνη της, η αντίληψή της και τα συναισθήματά της με τα ανθρώπινα. Είναι δυστυχώς παράξενο το γεγονός πως ξοδέυουμε τόσο χρόνο διερρωτόμενοι αν είμαστε τα μόνα νοήμοντα όντα στο σύμπαν, ενώ συνειπάρχουμε στη γή με ζώα όπως τα γουρούνια. Είχε αντιληφθεί πως υπήρχε ένας λεκτικός φραγμός στην μεταξύ μας επικοινωνία, και έτσι με δίδαξε πως να την καταλαβαίνω και αυτήν και τις ανάγκες της. Όλα τα άλλα καλύπτονταν από στοργή και τρυφερότητα. Αγαπούσε τα άλλα ζώα – έπαιζε με το μικρό γατάκι όπως θα παίζαμε και εμείς. Αντιλαμβανόταν πως ήταν απλά ένα μωρό και έτσι προσάρμοσε την συμπεριφορά της στο παιχνίδι μαζί του, όπως θα έκανε ένας ενήλικας που παίζει με ένα παιδί. Έμαθε πολύ γρήγορα πως να χειρίζεται και να κινείται στο περιβάλλον της. Δεν την δίδαξα. Μόνη της έμαθε – ή της φανηκαν προφανή όλα αυτά.
Νωρίς το πρωί της Πέμπτης 4 Φεβρουαρίου του 2015 η Scully έφυγε από τον κόσμο αναπάντεχα. Το μικρό της σώμα δεν μπορόυσε να αντέξει άλλο. Ο κτηνίατρος συμπεράνε ότι πέθανε από καρδιακή προσβολή, η οποία προέκυψε από την εσωτερική αιμορραγία, η οποία ήταν σε εξέλιξη για κάποιο χρονικό διάστημα και από την τεράστια μόλυνση που το σώμα της προσπαθούσε να πολεμήσει. Μέσα στις τεσσερισήμιση ημέρες ελευθερίας που έζησε, βίωσε πολλά περισσότερα από κάθε άλλο γουρούνι που ζει σε κάποιο εκτροφείο. Και γοήτευσε τον κόσμο.
Αυτή τη στιγμή περισσότερα από 980 εκατομμύρια γουρούνια εκτρέφονται για το κρέας τους. Κάθε ένα από αυτά έιναι μια ξεχωριστή προσωπικότητα, όπως ήταν και η Scully. Εσύ είσαι αυτός που μπορείς να τα βοηθήσεις. Πώς; Με το να σταματήσεις να αγοράζεις ζωικά προϊόντα. Οι φάρμες αυτές υπάρχουν μόνο και μόνο επειδή υπάρχει ζήτηση από τους καταναλωτές. Επέλεξε την καλοσύνη όταν τρως. Δεν χρειάζεται να τρως άτομα όπως η Scully. Θέλουν και αυτά να ζήσουν.
Δείτε περισσότερες φωτογραφίες της Scully στην ιστοσελίδα της ακτιβίστριας και φωτογράφου Tamara Kenneally, από όπου και μεταφράστηκε το παραπάνω κείμενο.
Μάθε περισσότερα για τα γουρούνια.
