Η Μεγάλη Εβδομάδα έχει ήδη ξεκινήσει, οι άνθρωποι ανυπομονούν και ετοιμάζονται να γιορτάσουν την ημέρα του Πάσχα. Η ανυπομονησία τους αυτή δεν σχετίζεται τόσο με τη γιορτή αυτή καθ’ αυτή, όσο με τον «παραδοσιακό οβελία». Ταυτόχρονα λίγο έξω από το οπτικό μας πεδίο οι εκτροφείς στοιβάζουν μωρά αρνιά σε φορτηγά με προορισμό τα σφαγεία, που δουλεύουν αδιάκοπα προκειμένου να καλύψουν τις ανάγκες της αγοράς.

 

Η εαρινή χαρά των ημερών κρύβει μέσα της ένα αποτρόπαιο έγκλημα, αρκεί να αναλογιστεί κανείς ότι τις ημέρες αυτές μωρά λίγων εβδομάδων δολοφονούνται. Αλλά αλήθεια, είναι μόνο οι ημέρες αυτές που θα έπρεπε να κάνουν το είδος μας να ντρέπεται;

 

Κάθε δευτερόλεπτο μιας οποιασδήποτε ημέρας περισσότερα από 280.000 ζώα μπαίνουν στη γραμμή του σφαγείου, κάνοντας τα τελευταία τους βήματα μέσα στον τρόμο. Κάθε χρόνο περισσότερα από 60 δισεκατομμύρια χερσαία ζώα σφάζονται προκειμένου να καταναλώσουμε το νεκρό τους σώμα. Αν υπολογίσουμε και τα ψάρια, τότε ο αριθμός φτάνει τα 150 δισεκατομμύρια.

 

 

Οι παραπάνω αριθμοί αφορούν μόνο τα μη ανθρώπινα ζώα που οι άνθρωποι δολοφονούμε για τροφή. Δεν αφορούν τα μη ανθρώπινα ζώα που δολοφονούμε στα εργαστήρια πειραμάτων, ούτε τα μη ανθρώπινα ζώα που δολοφονούμε προκειμένου να τους κλέψουμε το δέρμα, τη γούνα, το μαλλί και τα πούπουλα. Δεν περιλαμβάνει τους σκύλους και τις γάτες που δολοφονούμε στα καταφύγια ζώων. Ούτε τα ζώα που πεθαίνουν ενώ βρίσκονται αιχμάλωτα σε επιχειρήσεις δουλείας όπως τσίρκο, ροντέο, ζωολογικοί κήποι και θαλάσσια πάρκα. Και σίγουρα δεν περιλαμβάνει τα ζώα που δολοφονούμε σε αρρωστημένες δραστηριότητες όπως το κυνήγι, οι ταυρομαχίες, οι κοκορομαχίες, οι κυνομαχίες και οι ιπποδρομίες.

 

Και ενώ όλοι ξέρουμε τι συμβαίνει στα μη ανθρώπινα ζώα ελάχιστοι μιλάμε γι’ αυτό και ακόμα λιγότεροι επιθυμούν να μας ακούσουν. Τα μη ανθρώπινα ζώα υπόκεινται καθημερινά σε μαζική σφαγή από τον άνθρωπο. Πρακτικά μιλάμε για ένα διαρκές ολοκαύτωμα, για μια ατελείωτη γενοκτονία. Το είδος μας αυτοανακηρύχθηκε ως το κυρίαρχο, εκμηδενίζοντας τα υπόλοιπα ζώα, καταπατώντας το φυσικό τους δικαίωμα στη ζωή και την ελευθερία.

 

 

Ο Αδόλφος Χίτλερ, ο μεγαλύτερος εκφραστής του ρατσισμού, είχε δηλώσει κατά την ομιλία του στο Βιλχελμσχάφεν, την 1η Απριλίου του 1939, ότι “Όποιος δεν κατέχει δύναμη χάνει το δικαίωμα στη ζωή!” Η δήλωση αυτή του Χίτλερ χαρακτηρίζει την πλειοψηφία της ανθρωπότητας, που με απερίγραπτη αλαζονεία καταδικάζει τα υπόλοιπα ζώα σε θάνατο. Άλλωστε δεν ήταν τυχαίο που ο Χίτλερ εμπνεύστηκε τη λειτουργία των στρατοπέδων συγκέντρωσης από τον τρόπο λειτουργίας των σφαγείων.

 

Ενώ όλοι οι άνθρωποι γνωρίζουν την έννοια του ρατσισμού και οι περισσότεροι δηλώνουν πολέμιοί του, την ίδια στιγμή οι ίδιοι υποστηρίζουν ότι η ζωή ενός ανθρώπινου ζώου έχει μεγαλύτερη αξία από ενός μη ανθρώπινου. Ταυτόχρονα διαχωρίζουν τα ζώα ανάλογα με τον τρόπο που εξυπηρετούν τις επιθυμίες τους, σε φίλους, φαγητό, μέσα πειραματισμού, μέσα διασκέδασης, εργαλεία, υφάσματα. Όλα τα παραπάνω αποτελούν τις βασικές αρχές του σπισισμού, του προγόνου του ρατσισμού. Ο σπισισμός επιτρέπει τις δολοφονίες, τους ακρωτηριασμούς, την κακοποίηση, την εκμετάλλευση, την άσκηση βίας, διατηρώντας ένα ολοκαύτωμα δίχως τέλος.

 

 

Ο σπισισμός ως ένα ολοκληρωτικό κοινωνικό καθεστώς καταπατά τα φυσικά δικαιώματα των μη ανθρώπινων ζώων. Ως φυσικό δικαίωμα ορίζεται το δικαίωμα στη ζωή και την ελευθερία που κάθε ζώο το αποκτά με τη γέννησή του και φυσιολογικά κανένα δεν πρέπει να το στερείται. Ο σπισισμός, όμως, δεν αναγνωρίζει τα μη ανθρώπινα ζώα ως ολοκληρωμένες προσωπικότητες με επιθυμίες και προσδοκίες – το μόνο που τους «αναγνωρίζει» είναι η χρηστικότητά τους σαν εμπορεύματα.

 

Η μετατροπή ενός ζώου σε εμπόρευμα είναι μια διαδικασία αρρωστημένη, αλλά απόλυτα μελετημένη, η οποία ακολουθείται από όλο το σύστημα εκμετάλλευσης, σε κάθε στρατόπεδο συγκέντρωσης, σε κάθε Άουσβιτς, σε κάθε Νταχάου που χτίζουμε για τους σκλάβους μας, και σε γενικές γραμμές περιλαμβάνει τα εξής:

 

Σεξουαλική κακοποίηση: Η βίαιη γονιμοποίηση των θηλυκών ζώων, η οποία είναι μια ιδιαίτερα επώδυνη διαδικασία, γίνεται πάντα χωρίς τη συγκατάθεσή τους και αποτελεί σταθερή πρακτική τόσο στα μικρά όσο και στα μεγάλα εκτροφεία. Η συλλογή σπέρματος από τα αρσενικά  ζώα είναι εξίσου βίαιη, περιλαμβάνοντας μέχρι και πρωκτικό ηλεκτροσόκ. Η βίαιη γονιμοποίηση, δηλαδή ο βιασμός, θεωρείται σοβαρό αδίκημα όταν τα θύματα είναι άνθρωποι. Ωστόσο, στα εκτροφεία βιάζονται δισεκατομμύρια μη ανθρώπινα ζώα κάθε χρόνο.

 

Κατάργηση της μητρότητας:  Στα εκτροφεία μη ανθρώπινων ζώων οι άνθρωποι απομακρύνουν τα μωρά από τις μητέρες τους, σπάζοντας τον ισχυρότερο δεσμό μεταξύ δύο ζώων.

 

Δολοφονίες βρεφών: Τα πλεονάζοντα βρέφη στα εκτροφεία, ως άχρηστα υποπροϊόντα, πετιούνται στα σκουπίδια, στοιβάζονται σε σωρούς, πολτοποιούνται ζωντανά.

 

Ακρωτηριασμοί: Τα αρσενικά ζώα στα εκτροφεία συνήθως ευνουχίζονται, εκτός φυσικά από τα αρσενικά που χρησιμοποιούνται για αναπαραγωγή. Σε θηλυκά και αρσενικά ζώα κόβονται οι ουρές, τα αυτιά και τα δόντια τους. Στα πτηνά κόβεται το ράμφος.

 

 

Άρνηση των φυσικών ενστίκτων & του δικαιώματος στη ζωή: Σε κανένα εκτροφείο, όσο «εξανθρωπισμένο» και αν είναι, τα ζώα δεν ελέγχουν τη ζωή τους. Είναι οι άνθρωποι αυτοί που αποφασίζουν πότε θα τα αναπαράξουν, που θα ζήσουν, πόσο και τι θα φάνε, αν θα έχουν επαφή με τα παιδιά τους, τι ακρωτηριασμούς θα υποστούν, πότε και με ποιον τρόπο θα πεθάνουν.

 

Όπως και σε όλες τις περιπτώσεις δουλείας, έτσι και στην περίπτωση των μη ανθρώπινων ζώων, το κράτος θεσπίζει κάποια νομικά πλαίσια, τα οποία όμως δεν έχουν σκοπό να προστατεύσουν τα θύματα. Σκοπεύουν μόνο στη διευκόλυνση της εκμετάλλευσης. Φυσικά αναφερόμαστε στους νόμους περί ευζωίας. Αν και η ιδέα της ευζωίαςξεκινά από το γεγονός πως είναι λάθος να προκαλούμε άσκοπο πόνο και να βλάπτουμε τα ζώα, καταλήγει πως είναι απόλυτα αποδεκτό να τα σκοτώνουμε και έτσι τελικά να τα βλάπτουμε με τον απόλυτο τρόπο, δολοφονώντας τα!

 

Αναρωτιόμαστε λοιπόν: Ποιο είναι το νόημα της ευζωίας; Αν οι εργάτες δεν κλωτσάνε τα ζώα πριν τα δολοφονήσουν, αν τους ψήνουν τον εγκέφαλο με συσκευές αναισθητοποίησης/ηλεκτροσόκ πριν τους ανοίξουν διάπλατα τον λαιμό, τότε αυτό κάνει την δολοφονία αποδεκτή; Μήπως το νόημα είναι ένα μεγαλύτερο κελί; Ένα πιο κοφτερό μαχαίρι; Μήπως το νόημα είναι ο ελεγχόμενος σπισισμός, με κλειστό σύστημα παρακολούθησης από ένα κεντρικό δωμάτιο ελέγχου που διασφαλίζει ότι όλη η διαδικασία γίνεται σύμφωνα με τον νόμο; Η «εξανθρωπισμένη σκλαβιά», η «εξανθρωπισμένη δολοφονία» και ο «εξανθρωπισμένος βιασμός» ακούγονται λογικά;

 

Σε κάθε περίπτωση, ακόμα και αν βρίσκαμε έναν τρόπο ώστε να εξαλείψουμε όλες τις πρακτικές που περιλαμβάνουν σωματικό ακρωτηριασμό, πόνο, φόβο, βία, αγωνία, τρόμο είναι αδύνατον να μετατρέψουμε τη σκλαβιά και τη δολοφονία σε οτιδήποτε άλλο εκτός από σκλαβιά και δολοφονία.

 

Σίγουρα μπορούμε να βάλουμε φανταχτερές ετικέτες στα προϊόντα που προέρχονται από τη δυστυχία των ζώων και να τα εμπορευόμαστε σαν «μεγαλωμένα ανώδυνα», «με αγάπη προς τα ζώα», «ηθικά παραγόμενα» και «χωρίς ενοχές», αλλά η δολοφονία είναι πάντα δολοφονία, ο φόβος είναι πάντα φόβος, το αίμα είναι πάντα αίμα και κανένας νόμος δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό. Η εκμετάλλευση των ζώων σε τελική ανάλυση απαιτεί το να κλέβεις τις ζωές τους!

 

 

Κανένα πολιτικό κόμμα, κανένα κράτος δεν θα μπορέσει ποτέ να βάλει τέλος στο ολοκαύτωμα των μη ανθρώπινων ζώων, όσο οι πολίτες που το απαρτίζουν εξακολουθούν να έχουν την επιθυμία να χρησιμοποιούν τα μη ανθρώπινα ζώα για να καλύψουν τις περίεργες ορέξεις τους. Οι πολίτες είναι αυτοί που πρέπει να αντιληφθούν ότι η συνήθεια, η λαιμαργία και η απληστία δεν ήταν, δεν είναι και ούτε πρόκειται να γίνουν ποτέ ανάγκη.

 

Παρόλα αυτά, σε αυτόν τον πόλεμο των ειδών, στον χειρότερο πόλεμο που γνώρισε ποτέ η γη, εκατομμύρια άνθρωποι στέκονται στο πλευρό των αθώων, στο πλευρό των μη ανθρώπινων ζώων. Όταν το αντισπισιστικό κίνημα αποκτήσει την κατάλληλη δύναμη δεν αποκλείεται να καταφέρει να εξαλείψει τον σπισισμό. Αυτό δεν πρόκειται να γίνει με την θέσπιση νόμων από την πολιτεία, αλλά μέσω μιας βίαιης επανάστασης – απάντηση στη βία που η ανθρωπότητα επιδεικνύει στα μη ανθρώπινα ζώα, απάντηση στο ιδιότροπο πείσμα της να αρνείται να επιστρέψει τα δικαιώματα σε αυτούς από τους οποίους τα έχει κλέψει.

 

Το παραπάνω κείμενο γράφτηκε με αφορμή τις σφαγές των αρνιών για τον εορτασμό του πάσχα και δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Αυγή στις 9 Απριλίου 2018.