“Μερικά βράδια, μένω ξάγρυπνος, για καμιά ώρα ή και περισσότερο, όταν μου έρχεται στο νου μια πολύ συγκεκριμένη ανάμνηση. Όταν τελικά με παίρνει ο ύπνος, η ανάμνηση αυτή, με κυνηγά στα όνειρά μου.
Ήταν ένα νεαρό, όμορφο κορίτσι. Την οποία απήγαγαν – την άρπαξαν από την οικογένειά της, άνθρωποι, που σήμερα είναι εχθροί μου. Εκεί στεκόταν, ακριβώς μπροστά μου, δεμένη χειροπόδαρα και ανίκανη να κινηθεί. Θυμάμαι το βλέμμα της – ηττημένη καθώς ήταν από τον φόβο και την αμηχανία, ανέπνεε βαθιά… τρέμοντας μπροστά σε αυτό, που όλοι γνωρίζαμε πως θα συμβεί.
Οι αναμνήσεις μου είναι πολλές, από αυτό το σύντομο περιστατικό – το οποίο κράτησε ελάχιστα, καθώς ένας άνθρωπος ύψωσε το μαχαίρι του. Της έκοψε το λαιμό από την αριστερή πλευρά, λες και αυτή ήταν η δεύτερη φύση του – και μετά της έκοψε και την δεξιά της πλευρά. Έμπειρα χέρια, καθώς φαίνεται.
Ήμουν πολύ μακριά για να το εμποδίσω να συμβεί και ο χρόνος σταμάτησε για μένα. Αλλά μάλλον όχι για αυτήν. Καθώς η λεπίδα χώθηκε στον λαιμό της, αμέσως της κόπηκε η ανάσα, από το σοκ του πόνου, το στόμα της άνοιξε διάπλατα και οι μακριές της βλεφαρίδες πετάριζαν από τον κίνδυνο που ένιωθε. Το σώμα της τινάζονταν βίαια τη στιγμή που πνιγόταν από το ίδιο της το αίμα. Όταν έβηξε ποτάμια αίματος γέμισαν το στήθος της και το έδαφος. Τότε απλά… κατέρρευσε.
Τα μάτια της ορθάνοιχτα κοιτούσαν κατευθείαν εμένα και ο πανικός είχε παγώσει στο πρόσωπό της.
Καθώς η ζωή έφευγε από μέσα της, στεκόταν εκεί, παγωμένη και μοναχή της, έχοντας σπασμούς για ένα λεπτό. Μετά έφυγε.
Δεν είμαι σίγουρος τι είναι χειρότερο: η έντονη ανάμνηση που έχω, ή η συνειδητοποίηση πως ότι και να κάνω δεν θα την φέρει πίσω ή θα αλλάξει αυτό που συνέβη; Ότι συνεχίζει να συμβαίνει, γιατί αυτοί οι άνθρωποι πληρώνονται αδρά για να γεμίζουν με αίμα τα χέρια τους.
Θα απογοητεύσω και άλλους, όπως απογοήτευσα αυτήν. Δεν ήμουν αρκετά γρήγορος για να της σώσω τη ζωή και αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Το όνομά της ήταν 92054.”
Το παραπάνω κείμενου είναι του Phil G. Pavlov και δημοσιευτηκε στη σελίδα της Jo Frederics, στην οποία ανήκει και ο πίνακας που συνοδεύει το άρθρο.
Μερικά βράδια, μένω ξάγρυπνος, για καμιά ώρα ή και περισσότερο, όταν μου έρχεται στο νου μια πολύ συγκεκριμένη ανάμνηση. Όταν τελικά με παίρνει ο ύπνος, η ανάμνηση αυτή, με κυνηγά στα όνειρά μου.
Ήταν ένα νεαρό, όμορφο κορίτσι. Την οποία απήγαγαν – την άρπαξαν από την οικογένειά της, άνθρωποι, που σήμερα είναι εχθροί μου. Εκεί στεκόταν, ακριβώς μπροστά μου, δεμένη χειροπόδαρα και ανίκανη να κινηθεί. Θυμάμαι το βλέμμα της – ηττημένη καθώς ήταν από τον φόβο και την αμηχανία, ανέπνεε βαθιά… τρέμοντας μπροστά σε αυτό, που όλοι γνωρίζαμε πως θα συμβεί.
Οι αναμνήσεις μου είναι πολλές, από αυτό το σύντομο περιστατικό – το οποίο κράτησε ελάχιστα, καθώς ένας άνθρωπος ύψωσε το μαχαίρι του. Της έκοψε το λαιμό από την αριστερή πλευρά, λες και αυτή ήταν η δεύτερη φύση του – και μετά της έκοψε και την δεξιά της πλευρά. Έμπειρα χέρια, καθώς φαίνεται.
Ήμουν πολύ μακριά για να το εμποδίσω να συμβεί και ο χρόνος σταμάτησε για μένα. Αλλά μάλλον όχι για αυτήν. Καθώς η λεπίδα χώθηκε στον λαιμό της, αμέσως της κόπηκε η ανάσα, από το σοκ του πόνου, το στόμα της άνοιξε διάπλατα και οι μακριές της βλεφαρίδες πετάριζαν από τον κίνδυνο που ένιωθε. Το σώμα της τινάζονταν βίαια τη στιγμή που πνιγόταν από το ίδιο της το αίμα. Όταν έβηξε ποτάμια αίματος γέμισαν το στήθος της και το έδαφος. Τότε απλά… κατέρρευσε.
Τα μάτια της ορθάνοιχτα κοιτούσαν κατευθείαν εμένα και ο πανικός είχε παγώσει στο πρόσωπό της. Καθώς η ζωή έφευγε από μέσα της, στεκόταν εκεί, παγωμένη και μοναχή της, έχοντας σπασμούς για ένα λεπτό. Μετά έφυγε.
Δεν είμαι σίγουρος τι είναι χειρότερο: η έντονη ανάμνηση που έχω, ή η συνειδητοποίηση πως ότι και να κάνω δεν θα την φέρει πίσω ή θα αλλάξει αυτό που συνέβη; Ότι συνεχίζει να συμβαίνει, γιατί αυτοί οι άνθρωποι πληρώνονται αδρά για να γεμίζουν με αίμα τα χέρια τους.
Θα απογοητεύσω και άλλους, όπως απογοήτευσα αυτήν. Δεν ήμουν αρκετά γρήγορος για να της σώσω τη ζωή και αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Το όνομά της ήταν 92054.
~ Phil G. Pavlov
Εικόνα Jo Frederiks
H Λίλη πουλήθηκε από τον “ιδιοκτήτη” της έναντι ενός μικρού ποσού, σε κάποιον που σκόπευε να κάνει λουκάνικα από αυτή. Διαλυμένη καθώς ήταν από μια ζωή ασταμάτητης κακοποίησης, ξυλοδαρμών και σκληρής δουλειάς, δεν του προσέφερε τίποτα χρήσιμο.
“Μετά από δέκα χρόνια, κοιτάζοντας χιλιάδες μάτια γουρουνιών, κατάλαβα πως το βλέμμα τους δεν είναι κενό. Πάντα υπήρχε κάποιος που μου επέστρεφε το βλέμμα.” ~ Bob Comis, πρώην εκτροφέας γουρουνιών
Ένα ντοκιμαντέρ που αφορά τη ζωή του Bob Comis, ο οποίος διατηρούσε μια φάρμα εκτροφής γουρουνιών, σύμφωνη με όλα τα πρότυπα ευζωίας για περισσότερα από 10 χρόνια Κάθε μέρα όμως ο Comis έρχεται όλο και πιο κοντά στα ζώα που εκμεταλλεύεται με αποτέλεσμα τα εβδομαδιαία του ταξίδια προς το σφαγείο να γίνονται ανυπόφορα. Έχοντας 250 γουρούνια στην φάρμα του ο Comis βρίσκεται ξαφνικά παγιδευμένος στο ίδιο του το παρελθόν.
Ένα ντοκιμαντέρ που γυρίστηκε με την ελπίδα πως θα σε βοηθήσει να κοιτάξεις κατάματα τα ζώα που τρώς και πως θα δεις ποιά είναι στην πραγματικότητα! Μην γυρνάς την πλάτη σου στην αλήθεια, μόνο και μόνο για να μην αλλάξεις τις καθημερινές σας συνήθειες! Go Vegan!
UPDATE 26/03/2017
Το ντοκιμαντέρ Το Τελευταίο Γουρούνι ολοκληρώθηκε και θα είναι διαθέσιμο για το κοινό τον Ιούλιο του 2017.
Δες περισσότερες πληροφορίες στο The Last Pig.
Σκηνοθεσία: Allison Argo
Φωτογραφία: Joe Brunette
Παραγωγή: Allison Argo & Joseph Brunette