Το απόσπασμα της συνέντευξης που ακολουθεί είναι του Glen Muller που εργάστηκε σε φάρμες και σφαγεία και σήμερα είναι βιγκαν!

[…] Το εκκολαπτήριο ήταν ένα φρικτό μέρος και άντεξα μόνο μία ημέρα εκεί. Nεοσσοί ηλικίας μίας ημέρας πετιούνται στους πάγκους και αν πέσουν από εκεί ή από τους ιμάντες κανείς δεν θα τους πιάσει. Χτυπούν στο πάτωμα, και αν δε το δει κάποιος να συμβαίνει, τότε είναι αρκετά πιθανό το κοτοπουλάκι να ποδοπατηθεί από κάποιον εργαζόμενο.

Εάν τα αυγά εκκολαφθούν πριν από την ημέρα που πρόκειται να ανοίξουν τα εκκολαπτήρια, τοτε θα ψηθούν σιγά-σιγά, ζωντανά – την πρώτη ημέρα της ζωής τους. Μόλις οι νεοσσοί εμβολιαστούν και προσδιοριστεί το φύλο τους, τα αρσενικά ρίχνονται σε μια σακούλα σκουπιδιών και θανατώνονται με διοξείδιο του άνθρακα. Οι πρώτοι νεοσσοί που θα πέσουν μέσα στη σακούλα θα είναι νεκροί πριν την εφαρμογή του διοξειδίου, καθώς ασφυκτιούν υπό το βάρος των νεοσσών που ρίχνονται επάνω τους.

Tο κόψιμο του ράμφους ήταν μια άλλη πτυχή εργασίας που πραγματικά δυσκολέυτικα να κάνω. Θυμάμαι ακόμα τη μυρωδιά … Μας έλεγαν πως τα πτηνά δεν πονάνε, αλλά αναρωτιομούν πώς θα μπορούσε να εξηγηθεί ότι τα πουλιά ουρλιάζαν από τον πόνο όσο εκτελούνταν η διαδικασία. Συχνά σε κάποια πουλιά κοβοταν και η γλώσσα τους και ήταν βέβαιο ότι αυτά θα πέθαιναν. Θα ήταν πολύ δύσκολο να φάς, αν η γλώσσα σου έχει αποκοπεί από μια καυτή λεπίδα. Έπρεπε να κόψω το ράμφος ενός πουλιού μία φορά. Σκοπίμως δεν έδειξα ταλέντο για αυτή τη δουλειά ώστε να μετακινηθώ σε άλλη θέση εργασίας. Δεν μου ταίριαζε καθόλου καλά αυτό.

[…]Τα πράγματα που σας λέω είναι μόνο όσα θυμάμαι τώρα … Σίγουρα άυριο θα θυμηθώ ένα σωρό άλλα που θα έπρεπε να σας είχα πει, αλλά είναι όλα η ίδια ιστορία. Είναι τόσο απάνθρωπο και πρέπει να σταματήσει. […]