Αρκετές φορές έχω διαβάσει σε διάφορα blog και πολλοί φανατικοί κρεατοφάγοι μου έχουν απευθύνει και προσωπικά σε επιθετικό τόνο το γνωστό και χιλιομασημένο σλόγκαν: «δεν θέλω να στερούμαι  τίποτα στη διατροφή μου - και δεν επιτρέπω σε κανέναν να μου υπαγορεύσει τι θα φάω. Είναι ιδιωτική μου υπόθεση, τι τρώω». Ασφαλώς και δεν έχει το δικαίωμα να το υ(α)παγορεύσει κανένας σε κανέναν.

Εκτός όμως από το ότι αυτή η υπερτίμηση της στοματικής «ελευθερίας» υποβιβάζει την αξία της ελευθερίας ενός ανθρώπου σε ένα επίπεδο σπηλαίων, η κατανάλωση κρέατος έχει και μια άλλη τραγική συνέπεια.

Οι αγρότες των χωρών του τρίτου κόσμου ξεπουλάνε τα δημητριακά τους προϊόντα στις «ανεπτυγμένες» χώρες, καθ ην στιγμήν τα ίδια τους τα παιδιά πεθαίνουν από πείνα.

Η παγκόσμια παραγωγή δημητριακών ανέρχεται σε (περίπου) 2 δισεκατομμύρια τόνους τον χρόνο. Γύρω στις 500.000 από αυτά χρησιμοποιούνται σαν τροφή για τα «αναλώσιμα» ζώα των πλούσιων χωρών- καθ ην στιγμήν σε 122 χώρες του Τρίτου Κόσμου πεθαίνουν (σύμφωνα με τη στατιστική της UNO) 43.000 παιδιά την ημέρα!! Αυτός ο φρικτός μαζικός θάνατος λαμβάνει χώρα επειδή ο ελεύθερος πολίτης, με το «νομιμοποιημένο» δικαίωμα εκλογής ζωικών κρεάτων σαν τροφή του, δεν είναι διατεθειμένος να στερηθεί τη μπριζόλα του.

Κάθε παιδί που πεθαίνει από πείνα στην πραγματικότητα δολοφονείται.

Από ποιόν δολοφονείται? Από καθέναν που συμμετέχει σε αυτό το φασιστικό σύστημα εκμετάλλευσης, δηλαδή κυρίως από εκείνους που το χρηματοδοτούν με την αγορά και την κατανάλωση κρέατος.

Η πείνα δεν είναι ένα φυσικό φαινόμενο. Είναι ένα πολιτικό πρόβλημα. Καθαρά πολιτικά ιδωμένο το θέμα λοιπόν, η παραγωγή κρέατος αποτελεί την υπ αριθμόν 1 αιτία της πείνας σε παγκόσμια κλίμακα. 80% των παιδιών που υποφέρουν η πεθαίνουν από πείνα ζουν σε χώρες που γίνεται τεράστια καλλιέργεια δημητριακών.

Ένα μεγάλο ποσοστό ευθύνης στην αποβλάκωση και αναισθητοποίηση του μέσου πολίτη φέρνει η προπαγάνδα των μέσων μαζικής ενημέρωσης και η διαφήμιση γενικά.

Και τα δύο αποτελούν τους πιο πιστούς λακέδες αυτού του συστήματος. Πώς αλλιώς θα μπορούσε άλλωστε να χειραγωγήσει το σύστημα και η βιομηχανία κρέατος τον μέσο πολίτη αν δεν τον έπειθε ότι η ελευθερία του να διαλέγει ανάμεσα στο πτώμα ενός γουρουνιού, μιας τσιπούρας η μιας κατσίκας είναι το κεκτημένο του δικαίωμα που έχει οικειοποιηθεί εδώ και αιώνες σαν δημοκρατικό αγαθό?

Η κρεατοφαγία δεν είναι ιδιωτική υπόθεση του καθενός, όπως ισχυρίζονται πολλοί.

Δεν είναι ιδιωτική μας υπόθεση να συνεργαζόμαστε στην πείνα και την εξαθλίωση ανθρώπινων πλασμάτων από τη μια, και στον πόνο, τη βία, τον φασισμό που ασκούμε απέναντι στα ζωικά πλάσματα από την άλλη.  Και στις δύο περιπτώσεις πρόκειται για έγκλημα. Το σύστημα ελέγχει το έγκλημα, η μάζα τού δίνει την παραγγελία, η μάζα το πληρώνει!

Θα πρέπει λοιπόν  να είναι κανείς εντελώς ηλίθιος ή αναίσθητος αν θεωρεί τον εαυτό του σαν έναν ελεύθερο άνθρωπο, μόνο και μόνο επειδή τού παρέχεται το δικαίωμα κρατικά και κοινωνικά να συνεργάζεται νόμιμα με την μαφία κρέατος και γάλακτος, με τους εγκληματίες των σφαγείων, με τους σκλαβεμπόρους των χοιροστασίων και των πουλερικών, με τους βαρόνους των εταιρειών μεταφοράς ζώων, σε τελική ανάλυση με ένα φασιστικό σύστημα εκμετάλλευσης ζωικών και ανθρώπινων πλασμάτων.

Οχι! Δεν έχουμε το δικαίωμα στην εκμετάλλευση άλλων πλασμάτων.

Και όσο θα το ασκούμε, θα γινόμαστε συστατικό εξάρτημα της μηχανής θανάτου, πόνου, σαδισμού που έχει οργανώσει και συντηρεί μια ολιγαρχία φασιστικών δυνάμεων με σκοπό το κέρδος για πάρτη της, και την χειραγώγηση των χρήσιμων ηλίθιων.

Το παραπάνω κείμενο ανήκει στη  Venus, την οποία και ευχαριστούμε θερμά που το μοιράστηκε μαζί μας.