ή περί μπριζόλας ο λόγος…

Μια ερώτηση:
Πιστεύεις ότι οι άνθρωποι θα πρέπει να έχουμε τη δυνατότητα να σκοτώνουμε ζώα για ευχαρίστηση;

Αν ανήκεις στην πλειονότητα του πληθυσμού, η απάντησή σου θα είναι: “Όχι, φυσικά και όχι. Όχι για ευχαρίστηση.” Και σκέφτεσαι τις ταυρομαχίες, το κυνήγι, ή τα βάρβαρα έθιμα με ζώα σε διάφορες χώρες.

Αν σου πω, ότι τότε, σε αυτή τη περίπτωση, είσαι κατά πάσα πιθανότητα και κατά της θανάτωσης των ζώων για τροφή, υποθέτω ότι μάλλον ήδη αισθάνεσαι κάποια αντίσταση. Ενδεχομένως μπορεί να έχεις κάποιους μηχανισμούς άμυνας, και μπορεί και να κάνεις και κάποιες διασκεδαστικές σκέψεις σχετικά με τον συγγραφέα αυτού του άρθρου. Παρόλα αυτά, ελπίζω να το διαβάσεις.

Το φαγητό, λες, δεν είναι μόνο για ευχαρίστηση. Το φαγητό είναι ανάγκη.

Ναι, το φαγητό είναι σίγουρα αναγκαίο. Αλλά όχι το κρέας. Τόσο οι επιστημονικές έρευνες, όσο και η πρακτική των εκατομμυρίων vegans σε όλο τον κόσμο, έχουν δείξει ότι ο Homo sapiens μπορεί να ζήσει τέλεια χωρίς κρέας ή οποιαδήποτε ζωικά προϊόντα. Όποιος εξακολουθεί να πιστεύει ότι είναι απαραίτητο για την υγεία, είτε θα πρέπει να εξετάσει τα αυτιά του, είτε εργάζεται στον τομέα του κρέατος.

Ένας από τους λόγους για τους οποίους η κοινωνία μας καταδικάζει γενικά την θανάτωση των ζώων για ταυρομαχίες ή για κυνήγι, αλλά όχι τη θανάτωση των ζώων για τροφή, πιθανότατα έχει να κάνει με το γεγονός, ότι οι περισσότεροι από εμάς δεν εμπλέκονται στα πρώτα, αλλά εμπλέκονται στο τελευταίο. Δεν έχει σημασία για τους περισσότερους από εμάς αν οι ταυρομαχίες και οι ταυρομάχοι είναι ηθικά κατακριτέοι ή ακόμα και παράνομοι – αυτό δεν μας επηρεάζει, γιατί έτσι και αλλιώς δεν συμμετέχουμε. Είναι εύκολο, με άλλα λόγια, να είμαστε εναντίον τους. Η κατανάλωση κρέατος, από την άλλη πλευρά, είναι κάτι που οι περισσότεροι από εμάς κάνουμε κάθε μέρα. Είμαστε steakholders. * (λογοπαίγνιο του συγγραφέα με το stakeholders)

Η μπριζόλα σου, τα παϊδάκια σου,οι κοτομπουκιές σου, τα λουκάνικα σου … υπάρχουν πολλά που διακυβεύονται εδώ. Οι συνήθειές σου μπαίνουν στη μέση, και σε αποτρέπουν από το να σκέφτεσαι ξεκάθαρα το τι τρως. Όσο λογικά και αντικειμενικά και αν νομίζεις ότι το κρίνεις όλο αυτό, το κρέας που τόσο πολύ αγαπάς, λειτουργεί όπως περίπου το αλκοόλ: έχει μια μεθυστική επίδραση στην δύναμη της λογικής σου. Όπως μου είχε πει κάποτε ένας καθηγητής μου: “Ένας γρήγορος τρόπος για να κάνεις τους ανθρώπους έξαλλους και ανίκανους για λογική σκέψη είναι να ξεκινήσεις μια συζήτηση σχετικά με τη συνήθειά τους να τρώνε κρέας.”

Ίσως να μην ανήκεις βέβαια σε αυτή την περίπτωση. Αλλά και πάλι. Ίσως να λες ότι η θανάτωση των ζώων είναι σωστή, γιατί και τα ζώα στη φύση σκοτώνουν το ένα το άλλο (λες και είμαστε τόσο περιορισμένοι στις επιλογές μας όπως τα άλλα ζώα).

Ίσως να λες ότι πάντα τρώγαμε ζώα (λες και αυτό είναι ένα ηθικό επιχείρημα).

Ίσως να υποστηρίζεις ότι μπορούμε να σκοτώνουμε τα ζώα επειδή δεν έχουν επίγνωση της ταυτότητά τους ή του μέλλοντός τους (λες και όλοι οι άνθρωποι έχουν αυτή την επίγνωση).

Ίσως να υποστηρίζεις ότι πολλοί άνθρωποι θα χάσουν τη δουλειά τους αν σταματήσουμε μαζικά την κατανάλωση κρέατος (λες και πάντα η οικονομία θα πρέπει να έχει τον τελευταίο λόγο).

Ίσως να πιστεύεις ότι το πρώτο μέλημά μας θα πρέπει να είναι ο ανθρώπινος πόνος (λες και η αποχή σου από το κρέας θα αφαιρέσει μέρος της προσοχής ή της συμπόνιας σου για τους ανθρώπους).

Ίσως να τρως μόνο “humane meat” (λες και υπάρχει κάτι τέτοιο).

Ίσως να λες ότι κανείς δεν έχει δικαίωμα να σου υποδεικνύει τι πρέπει να τρως (λες και δεν επηρεάζεσαι από τους γονείς σου, την κουλτούρα σου, τους συγκατοίκους σου, τις διαφημίσεις, ή τις προσφορές και τις εκπτώσεις στα σούπερ μάρκετ).

Κατά το πρώτο μισό της ζωής μου, μου άρεσε να τρώω κρέας, και μάλιστα έφαγα πολύ από αυτό. Από την εμπειρία μου γνωρίζω ότι η παραίτηση από το κρέας δεν είναι εύκολη για τους περισσότερους ανθρώπους – κυρίως για τους άνδρες. Πιστεύω, όμως, ότι ως κοινωνία κινούμαστε προς αυτή την κατεύθυνση. Η ηθική μας εξελίσσεται. Χθες κάναμε πράγματα που σήμερα δεν εγκρίνουμε. Σήμερα διατηρούμε πρακτικές που αύριο θα αποδοκιμαστούν. Αυτό θα συμβεί και με την δολοφονία των ζώων για φαγητό. Θα έρθει η στιγμή που οι ψυχολόγοι και οι κοινωνιολόγοι, θα προσπαθήσουν να εξηγήσουν στις μεγάλες εφημερίδες πώς μπορούσαμε ποτέ να κάνουμε στα ζώα αυτά που κάνουμε σήμερα, για την γευστική μας και μόνο απόλαυση. Θα αναρωτιούνται πώς ήταν δυνατόν οι αξιοπρεπείς άνθρωποι, οι οποίοι προσπαθούσαν να βελτιώσουν τον κόσμο, οι οποίοι είχαν την γνωστική και ηθική ικανότητα να επιλέξουν και να κάνουν το καλό (που συχνά το έπρατταν κιόλας) να μπορούσαν απλά να αγνοούν το ποιος ήταν στο πιάτο τους και το πώς αυτός ή αυτή κατέληξε εκεί πέρα.

Επειδή θέλουμε να συνεχίζουμε να καταναλώνουμε κρέας, αρνούμαστε να σκεφτούμε σοβαρά περί της μπριζόλας μας, αποφεύγουμε την αντιπαράθεση και φροντίζουμε να διασφαλίζουμε ότι η σχέση μεταξύ του κρέατος και του ζώου που είναι πίσω από αυτό, να είναι όσο ασαφής γίνεται.

Τολμώ να σου ζητήσω να ξεκινήσεις επιτέλους να παίρνεις στα σοβαρά τα ζώα, και να αρχίσεις να βλέπεις τα ζώα ως μία από τις πολλές καταπιεσμένες ομάδες που μπορούμε να βρούμε ακόμα στις κοινωνίες μας σήμερα. Με περισσότερα από 150 δισεκατομμύρια θύματα ετησίως καταλαβαίνεις πως μιλάμε για μια πολύ μεγάλη ομάδα που αξίζει την προσοχή μας και τη συμπόνια μας.

Τολμώ να σου ζητήσω να αρχίσεις επιτέλους να σκέφτεσαι τη σχέση μας με τα ζώα φάρμας, με τον ίδιο τρόπο που σκέφτεσαι άλλα σημαντικά ζητήματα: με το κεφάλι σου και όχι με με το στομάχι σου.

Το παραπάνω κείμενο μεταφράστηκε από the vegan strategist.