Τελικά, μήπως είμαστε υποκριτές;
Δίκαια καταδικάζουμε το Oλοκάυτωμα που υπέστησαν οι Εβραίοι και χαρακτηρίζουμε το ναζιστικό κίνημα ως μια από τις μεγαλύτερες ντροπές της ανθρωπότητας, μα την ίδια ακριβώς στιγμή, πιάνουμε το πιρούνι μας και πράττουμε ένα άλλο, πολύ μεγαλύτερο Ολοκάυτωμα.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
“Όπως η σκλαβιά και ο αφανισμός των ιθαγενών της χώρας αποτελούν κομμάτια της αμερικάνικης ιστορίας, έτσι αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της και η θεσμοθετημένη βαναυσότητα ενάντια στους αδύναμους και τους καταπιεσμένους.
Αν και τελικά οι Ηνωμένες Πολιτείες πολέμησαν εναντίον του Χίτλερ και βοήθησαν στην ήττα του, η κοσμοθεωρία του στη γη των νικητών παραμένει ζωντανή. Ο Χίτλερ είχε δηλώσει πως “ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΚΑΤΕΧΕΙ ΔΥΝΑΜΗ ΧΑΝΕΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗ ΖΩΗ”. Αυτή η πεποίθηση δεν βρήκε πουθενά πιο πρόσφορο έδαφος από όσο στη σύγχρονη Αμερική (από όσο στην εποχή μας, παγκόσμια), εκεί όπου κάθε μέρα εκατομμύρια αρνιά, μοσχάρια, γουρούνια, κότες, αγελάδες, άλογα και άλλα ζώα, τα περισσότερα από αυτά πολύ νέα και όλα τους αθώα, μεταφέρονται σε κέντρα θανάτωσης προκειμένου να σφαχτούν για τα τραπέζια του κυρίαρχου είδους. Γιατί; Επειδή δεν μπορούν να παλέψουν και να υπερασπιστούν τον εαυτό τους απέναντι σε όσους τα σκοτώνουν και τα τρώνε, κι επειδή οι άνθρωποι που είναι διατεθιμένοι να πολεμήσουν για αυτά είναι ελάχιστοι. Οχυρωμένοι πίσω από την άρνηση, την αδιαφορία και απερίσκεπτες συνήθειες, που αναγονται στο πρωτόγονο παρελθόν μας, η κακοποίηση και η εκμετάλλευση των ζώων από την κοινωνία μας φαντάζει αναπόφεκτα αίωνια.
Τα καλά νέα είναι ότι, από τη στιγμη που ένας αυξανόμενος αριθμός ανθρώπων λέει όχι στα σφαγεία και σε ό,τι αυτά αντιπροσωπεύουν, υπάρχει ελπίδα ότι κάποια μέρα αυτές οι φρικαλεότητες θα λάβουν τέλος. Μέχρι τότε, όμως, τι γίνεται με όλους αυτούς τους αθώους που πεθαίνουν κάθε μέρα ανελέητα ανάμεσά μας; Για πόσο καιρό θα επιτρέπουμε σε αυτή την κοινωνικά αποδεκτή μαζική σφαγή να συνεχίζεται χωρίς να υψώνουμε φωνή διαμαρτυρίας;
Ως κατακλείδα, λέω ότι όσο πιο σύντομα βάλουμε τέλος σε αυτόν τον βάναυσο και βίαιο τρόπο ζωής τόσο το καλύτερο για όλους μας – δράστες, θεατές και θύματα.”
Το παραπάνω κέιμενο είναι ο επίλογος του βιβλίου του Charles Patterson “Eternal Treblinka” σε μετάφραση στα ελληνικά του Κώστα Αλεξίου. Κυκλοφορεί από το Πράσινο Ινστιτούτο.
Αν δεν θέλουμε να είμαστε μέρος του προβλήματος θα πρέπει να γίνουμε μέρος της λύσης του. Θα πρέπει να διαλέξουμε πλευρά. Ας επαναξιολογήσουμε λοιπόν τις αρχές μας!