ΓΑΪΔΟΥΡΑΚΙΑ


Τα γαϊδουράκια είναι γλυκύτατα ζώα. Υπερβολικά ευαίσθητα και πολύ κοινωνικά, αλλά μαραζώνουν στα χέρια των αδίστακτων ανθρώπων. Είναι πολύ ευφυή, εξαιρετικά φιλικά και παιχνιδιάρικα, που απολαμβάνουν την παρέα άλλων ζώων. Ο άνθρωπος όμως τους αναγνωρίζει μόνο ένα χαρακτηριστικό. Το πείσμα. Το πείσμα του γαϊδάρου όμως είναι απλά το αίσθημα αυτοσυντήρησης που τον διακατέχει και ως εκ τούτου η άρνηση να κάνει κάτι το οποίο θεωρεί επικίνδυνο.

Ο άνθρωπος με το αρρωστημένο σκεπτικό της κυριαρχίας του στα ζώα, κατάφερε να υποδουλώσει, αυτά τα πανέμορφα ζωάκια και να τα καταδικάσει, σε αισχρή και χωρίς τέλος δουλεία. Αν ρωτήσεις ένα χωρικό, που έχει κάποιο γαϊδουράκι στην κατοχή του, θα σου πει ότι τον βοηθάει στις δουλειές, τον μεταφέρει κτλ. Κάνει δηλαδή τη δουλειά που θα έκανε ένα τρακτέρ, ένα αγροτικό αυτοκίνητο ή οποιοδήποτε άλλο άψυχο αντικείμενο. Ακριβώς έτσι αντιμετωπίζουν τα γαϊδουράκια, αλλά και τα ξαδέρφια του τα μουλάρια, σαν ένα εργαλείο. Σαν μια μηχανή χωρίς ανάγκες, χωρίς φροντίδα και χάδια, χωρίς κανένα ίχνος συμπάθειας και αγάπης.


Τρανή απόδειξη των παραπάνω είναι το ότι 9 στις 10 φορές, αν όχι πάντα, όπου και να δεις κάποιο γαϊδουράκι, θα είναι απίστευτα φορτωμένο με κάθε λογής πράγματα, όσα βαριά και να είναι και πάντα το αφεντικό του θα το μαστιγώνει, προκειμένου να το εξαναγκάσει να περπατάει. Και φυσικά εννοείται ότι κανείς δεν θα νοιαστεί για το τι επιπτώσεις έχει το κουβάλημα φορτιού για την υγεία του γαϊδουριού. Απλά θα σου πουν ότι ''αυτή είναι η δουλειά του''. Σχεδόν πάντα θα τα δεις, να είναι δεμένα σε ένα δέντρο, μέσα στην ερημιά, σε κάποιο χωράφι, χωρίς νερό και φαγητό, κάτω από τον καυτό ήλιο. Αν τα πλησιάσεις και δεις το βλέμμα τους, θα καταλάβεις πόσο λυπημένα είναι και ότι αισθάνονται μόνα και παρατημένα.


Είναι ρατσισμός να καταδικάζεις ένα ζώο σε ισόβια και αδίστακτη δουλεία, την οποία του αναγνωρίζεις σαν μοναδικό του προορισμό. Ότι γεννήθηκε δηλαδή, για να σε υπηρέτει. Στην Ελλάδα, υπάρχουν παντού παραδείγματα βάναυσης κακοποίησης γαϊδουριών. Ένα από τα πιο διάσημα και χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι τα γαϊδουράκια της Σαντορίνης ή αλλιώς οι σύγχρονοι σκλάβοι του νησιού. Κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, στο παλιό λιμάνι της Σαντορίνης, θα τα δεις να περιμένουν μέσα στον ήλιο.


Αν και πλέον η διαδρομή από το παλιό λιμάνι μέχρι τα Φυρά, μπορεί άνετα να γίνει με το τελεφερίκ που υπάρχει, οι τοπικοί παράγοντες έχουν διατηρήσει αυτή την τρισάθλια παράδοση - της μεταφοράς των επισκεπτών του νησιού με τα γαϊδουράκια. Το πιο τραγικό όμως είναι ότι, αντί οι επισκέπτες να απομονώσουν τη βάναυση αυτή παράδοση, ανεβαίνουν στα Φυρά πάνω στα γαϊδουράκια και το διασκεδάζουν κιόλας, γελώντας, χτυπώντας τα, με παρότρυνση του άθλιου και πρόστυχου “ιδιοκτήτη”, τραβώντας, αναμνηστικές φωτογραφίες και βίντεο.


Για να μπορέσεις να καταλάβεις τη δυσκολία της ανάβασης, που επιβαρύνει σε τραγικό βαθμό την υγεία των γαϊδουριών, φαντάσου μια ανηφόρα απότομη, με κοφτερές πλάκες, που λόγω του καλοκαιριού θα έχουν πυρώσει αφόρητα από τη ζέστη. Βάλε στο νου σου, τον κάθε άθλιο τουρίστα και το πόσα κιλά μπορεί να ζυγίζει, την αφόρητη ζέστη, την ασιτία και τη δίψα και τότε θα μπορέσει ίσως να φανταστείς, ότι τα συγκεκριμένα γαϊδουράκια υπόκεινται σε μια από τις χειρότερες μορφές εκμετάλλευσης από τον άνθρωπο. Έχε επίσης στο νου σου, πως δεν επιτρέπεται στα γαϊδουράκια κανένα διάλειμμα!


Σίγουρα αν πας στον “ιδιοκτήτη” του κάθε ζώου και αναφέρεις τα παραπάνω, θα σου απαντήσει ότι αυτή είναι η δουλεία του, ότι φροντίζει και αγαπά τα ζώα του και διάφορες άλλες ηλίθιες δικαιολογίες. Είναι δε πολύ πιθανό να σε χλευάσει πως έχεις περίεργες “ευαισθησίες”. Αν στη θέση του κακόμοιρου γαϊδουριού βρισκόταν ένας άνθρωπος, τότε ο εκμεταλλευτής του ζώου θα ονομαζόταν δουλοπάροικος. Στην περίπτωση όμως των αξιαγάπητων αυτών ζώων, δεν υπάρχει ούτε ένας νόμος, που να τα προστατεύει ουσιαστικά. Υπάρχουν βέβαια νόμοι για την σίτιση και την παροχή νερού, καθώς και για το ότι θα πρέπει να ξεκουράζονται σε σκιερό μέρος, αλλά ποτέ δεν τηρούνται και οι ποινές είναι από ανύπαρκτες, μέχρι αστείες. Γι' αυτό και συνεχίζεται μέχρι και στις μέρες μας αυτό το φρικτό βασανιστήριο.


Σε όλη την περιφέρεια της Ελλάδας θα δεις, σχεδόν παντού αδιανόητα φορτωμένα γαϊδουράκια να κουβαλούν σκυφτά και λυπημένα το βασανιστικό φορτίο ή να στέκονται κάπου εγκαταλελειμμένα και καταδικασμένα να πεθάνουν, αφού πλέον δεν είναι σε θέση να ικανοποιήσουν τις προσταγές του ''ιδιοκτήτη τους'', ίσως από γηρατειά ή από κακουχίες.


Εκτός από την Ελλάδα και σε άλλες χώρες του κόσμου, τα γαϊδουράκια, έχουν ακριβώς την ίδια απάνθρωπη αντιμετώπιση, αν όχι μακρά χειρότερη, όπως στο Νεπάλ και την Κίνα, που πρέπει να είναι η κόλαση για αυτά τα ζώα.

Στις υπαίθριες αγορές της Κίνας, τα γαϊδουράκια πετιούνται από τα φορτηγά μεταφοράς, κάτω στο έδαφος από τους βασανιστές τους, φοβισμένα και εξουθενωμένα από την κούραση. Οι άνθρωποι τότε αρχίζουν να τα χτυπούν στη πλάτη με πάρα πολύ βαριές σιδερένιες ράβδους, τα κλωτσούν βάρβαρα στην κοιλιά τους και τα τραβάνε πολύ δυνατά από τις ουρές τους και τις γυρνούν ακόμα πιο δυνατά, για να τα αναγκάσουν να πάνε, στον τόπο δολοφονίας τους.

δολοφονημένη φώκια για την γούνα της.
Σε μερικά εστιατόρια επίσης, πωλείται ''φρέσκο'' γαϊδουρινό κρέας, όπου κομμάτια από το γαϊδουράκι κόβονται, όσο αυτό είναι ζωντανό!! Φυσικά οι πελάτες μπορούν να ακούσουν τις κραυγές αγωνίας και φρικτού πόνου, όσο περιμένουν το φαγητό τους.


Στο μακρινό Νεπάλ, η ανθρώπινη απληστία και βαναυσότητα, φορτώνει στα πράα και αξιαγάπητα αυτά ζώα, με 3000-5000 τούβλα κάθε μέρα και τα δολοφονεί χωρίς κανένα οίκτο. Τα δύσμοιρα αυτά ζώα αναγκάζονται να κουβαλούν, στις πλάτες τους, φορτία με υπέρογκο βάρος και να περπατούν με βαριά και πονεμένα βήματα, μεγάλες διαδρομές, μέχρι τον προορισμό των αφεντικών τους. Λόγω του βάρους και της τριβής, η σάρκα της πλάτης τους ανοίγει, μέχρι να αρχίσουν να τρίβονται τα ραχιαία κόκκαλα τους και να υποφέρουν από φρικτούς και ασταμάτητους πόνους.


Κάποια άλλα που θα αντισταθούν στις διαταγές των βασανιστών τους, θα ξυλοκοπηθούν άγρια, για να ξεκινήσουν να περπατούν. Η συντριπτική πλειοψηφία πάντως, δεν θα αντέξει το φρικτό βασανιστήριο του βάναυσου και απάνθρωπου φορτίου και αφήνουν την τελευταία τους πνοή, καταπλακωμένα από το, πέρα από τη λογική, υπέρβαρο φορτίο τους.


Στην Ισπανία, στην πόλη Villanueva, διεξάγεται κάθε χρόνο το φεστιβάλ του Pero Palo στο οποίο ένα γαϊδουράκι σέρνεται μέσα στους δρόμους της πόλης και κακοποιείται από τους μεθυσμένους παρευρισκόμενους. Τα περισσότερα από αυτά τα γαϊδουράκια καταρρέουν, από το αφόρητο και ασφυκτικό κλίμα του φρικτού πλήθους που τα περιτριγυρίζει ή υποκύπτουν στους βαρείς τραυματισμούς που υπόκεινται, από τις κλωτσιές και τα πολύ δυνατά χτυπήματα στο κεφάλι και στο σώμα. Παρ όλες τις παραινέσεις από φιλοζωικές οργανώσεις και τους νόμους που προστατεύουν τα ζώα σε περίπτωση έκθεσης σε οποιονδήποτε κίνδυνο, η κυβέρνηση δεν έχει απαγορεύσει αυτό το φριχτό και αποτρόπαιο έθιμο.

Στον Καναδά και στην πολιτεία του Τέξας στις Η.Π.Α, γίνονται αγώνες rodeo όπου καθημερινά δολοφονούνται δεκάδες γαϊδουράκια, ικανοποιώντας τα ανώμαλα και βίαια αισθήματα των συμμετεχόντων και των θεατών.

σκύλοι σε κλουβιά για την γούνα τους.
Τι μπορείς να κάνεις:
Αν βρεθείς ποτέ στην επαρχία και δεις κάποιο γαϊδουράκι μόνο του, κάνε μια στάση και αφιέρωσέ του λίγο από το χρόνο σου. Δώσε του νερό να πιεί και φαγητό για να φάει και ειδοποίησε τις αρχές και κάποια τοπική φιλοζωική οργάνωση. Χρήσιμο θα είναι να βγάλεις και φωτογραφίες και βίντεο του γαϊδουριού. Και γιατί όχι, πλησίασε το και χάιδεψε το, αν δεις πως δεν σε φοβάται. Θα είναι μια εμπειρία που θα ωφελήσει και τους δύο σας.


Για κάποιους η σκλαβιά δεν τελείωσε ποτέ



Δες πως κακοποιούνται τα γαϊδουράκια στα χέρια των ανθρώπων