Ετικέτα: ΕΛΠΙΔΑ

Όσο πιο επίμονα αγνοούμε κάτι, τόσο περισσότερη δύναμη αποκτά  πάνω μας και τόσο περισσότερο μας επηρεάζει. Κοιτάζοντας απερίσπαστοι τα τρόφιμα ζωικής προέλευσης, αναπόφευκτα βρίσκουμε δυστυχία, σκληρότητα και  εκμετάλλευση.

Ως εκ τούτου, αποφεύγουμε να κοιτάξουμε βαθύτερα το ζωικής  προέλευσης φαγητό μας και αυτή η πρακτική της αποφυγής και της άρνησης, που εφαρμόζεται στο φαγητό,  στην πιο βασική δραστηριότητα μας και στο τελετουργικό με την πιο ζωτική σημασία, μεταφέρεται αυτόματα στην δημόσια και την ιδιωτική ζωή μας.

Γνωρίζουμε κατά βάση ότι δεν μπορούμε να κοιτάξουμε βαθύτερα , γιατί αν το κάνουμε θα πρέπει να κοιτάξουμε βαθιά μέσα στον απόλυτο βασανισμό που προκαλούν άμεσα  οι διατροφικές μας  επιλογές. Έτσι, μαθαίνουμε να είμαστε ρηχοί  και να εθελοτυφλούμε στις συνδέσεις που θα μπορούσαμε να δούμε.

Διαφορετικά, οι τύψεις και οι ενοχές μας θα ήταν πολύ οδυνηρές ώστε να τις αντέξουμε. Η επίγνωση της αλήθειας θα συγκρουόταν επίσης πάρα πολύ έντονα με την εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας και θα μας προκαλούσε  αντιφατικότητα  και συναισθηματικές διαταραχές. Επιλέγουμε να αγνοούμε και έτσι επιλέγουμε να γινόμαστε αδιάφοροι και απερίσκεπτοι.

Όντας απρόθυμοι και ανίκανοι να δούμε, να αντιμετωπίσουμε και να αναλάβουμε  την ευθύνη για τον κρυμμένο ωκεανό τρόμου, που η πιο βασική μας δραστηριότητα προκαλεί σε εκείνους που είναι όσο ευαίσθητοι και ευάλωτοι όσο είμαστε και εμείς, διασπάμε τον εαυτό μας σε μια σχιζοφρένεια: αυτή  της ευγένειας και του πολιτισμού  που συμβιώνει ανήσυχα με την ανελέητη σκληρότητα που έρχεται στην επιφάνεια κάθε φορά που τρώμε τροφές ζωικής προέλευσης.

Πιστεύω ότι αυτή η διάσπαση είναι η θεμελιώδης αλλά μη αναγνωρισμένη πληγή που εμείς οι σύγχρονοι άνθρωποι υποφέρουμε και από αυτή αναπόφευκτα πολλές άλλες πληγές ακολουθούν. Είναι τόσο βαθιά και τόσο φοβερή που καταλήγει να γίνεται ταμπού που αποφεύγουμε συζητήσουμε δημόσια.

Επιλέγοντας να αγνοούμε  αυτό που πραγματικά κάνουμε όταν αγοράζουμε,  προετοιμαζουμε, και τρώμε φαγητό, εθελοτυφλούμε όχι μόνο στο τρόμο και τα βασανιστήρια στα οποία είμαστε ηθικοί αυτουργοί και  καταναλωτές, αλλά και στην ομορφιά του κόσμου γύρω μας.

Αυτή η επίκτητη αδυναμία μας να δουμε πραγματικά και να εκτιμήσουμε την συντριπτική ομορφιά της γης μας επιτρέπει να καταστρέφουμε τα δάση και τους ωκεανούς και συστηματικά να καταστρέφουμε τον φυσικό κόσμο.

Καθιστάμεθα αναίσθητοι στην ομορφιά και στη φωτεινότητα της δημιουργίας την οποία καταπιέζουμε και από την οποία διαχωριζόμαστε σε κάθε μας γεύμα.

Η απευαισθητοποίηση εκατομμυρίων παιδιών και ενηλίκων – που καταναλώνουν καθημερινά και σε μαζική κλίμακα εκατομμύρια βασανισμένων ζώων απαιτεί – σπέρνει τους αμέτρητους σπόρους της ανθρώπινης βίας, του πολέμου, της φτώχειας και της απελπισίας. Αυτά τα αποτελέσματα είναι αναπόφευκτα, γιατί ποτέ δεν μπορούμε να δρέψουμε  χαρά, ειρήνη και  ελευθερία για τους εαυτούς μας, όσο σπέρνουμε τους σπόρους που βλάπτουν και υποδουλώνουν άλλους.

Μπορούμε να μιλάμε για αγάπη, καλοσύνη, ελευθερία, και για έναν καλύτερο κόσμο, αλλά είναι οι δράσεις μας, ειδικά εκείνες  που έχουν καθημερινή πρακτική, που καθορίζουν τα μελλοντικά αποτελέσματα που εμείς και οι άλλοι θα βιώσουμε.

Ο κύκλος της βίας που έχει τρομοκρατήσει τους ανθρώπους τόσο στο παρελθόν όσο και σήμερα έχει την ρίζα του στη βία των καθημερινών μας γευμάτων. Αν και τα ζώα δεν μπορούν να προβούν σε αντίποινα, όπως οι άλλοι άνθρωποι μπορούν, η βία μας εναντίον τους επιστρέφει σε εμάς.

 

Το παραπάνω κείμενο είναι μεταφρασμένο απόσπασμα από το βιβλίο του Will Tuttle, “World Peace Diet”

 

Τα ζώα δεν μας ανήκουν. Δεν έχουμε λοιπόν κανένα δικαίωμα στο να τα αιχμαλωτίζουμε και να τα δολοφονούμε προκειμένουμε να τραφούμε. Μάθετε περισσότερα για το τι κρύβεται πίσω από κάθε σας γέυμα ζωικής προέλευσης και δείτε πως μια μικρή αλλαγή στη ζωή σας θα επέφερε θετικές αλλαγές στο περιβάλλον του πλανήτη και στις ανθρώπινες κοινωνίες.