Τα πειράματα σε ζώα διεξάγονται με την γνωστή δικαιολογία ότι εξυπηρετούν την ανάπτυξη καινούργιων φαρμάκων ενάντια σε ανίατες αρρώστιες. Στην πραγματικότητα τα πειράματα σε ζώα δεν έχουν καμία πρακτική αξία.

Για παράδειγμα: η πενικιλίνη είναι χρήσιμη και δρα στον άνθρωπο, αλλά άκρως βλαβερή για τα χοιρίδια. Η χημική ουσία αρσενικό είναι θανατηφόρα για τον άνθρωπο, για τα πρόβατα όμως δεν είναι. Ο ασβέστης προκαλεί στον άνθρωπο καρκίνο, στα ποντίκια όχι! Με άλλα λόγια: αυτό που έχει αποτελέσματα σε ζώα, δεν εγγυάται τα ίδια αποτελέσματα και στον άνθρωπο.

Τα πειράματα σε ζώα δεν  πραγματοποιούνται για το «καλό» της ανθρωπότητας, αλλά επειδή κάποιες ομάδες με προσωπικά ενδιαφέροντα κερδίζουν αδρά από αυτά:  Ερευνητές, πανεπιστημιακές μονάδες, φαρμακοβιομηχανίες, προμηθευτές πειραματόζωων, εταιρείες που διακινούν εργαλεία για εργαστήρια, όλοι αυτοί έχουν άμεσο ενδιαφέρον να διατηρηθούν τα πειραματικά εργαστήρια.

Η ποιότητα της έρευνας δεν μετριέται με τον αριθμό των ανθρώπων που έχουν θεραπευτεί, αλλά από τον αριθμό των δημοσιεύσεων των πειραμάτων που γίνονται σε ειδικά, επιστημονικά περιοδικά. Από αυτές τις δημοσιεύσεις εξαρτάται και το ύψος των «επενδύσεων έρευνας»!!

Το Γερμανικό ίδρυμα Ερευνών (DFG) το οποίο επιδοτεί ένα μεγάλο ποσοστό πειραμάτων σε ζώα στον πανεπιστημιακό τομέα, τσέπωσε το 2013 το ποσό των 2,7 δισεκατομμυρίων Ευρώ από το κρατικό ταμείο.  Δηλαδή από εμάς, τους φορολογούμενους.

Τα 4 εκατομμύρια Ευρώ κρατικής επιχορήγησης που χορηγούνται για την έρευνα χωρίς πειραματόζωα μοιάζει, συγκριτικά, σαν ελεημοσύνη.

Ο καρκίνος είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα και η πιο τρανή απόδειξη αποτυχίας των ερευνών που γίνονται σε ζώα για την καταπολέμηση του καρκίνου. Παραθέτω ένα πολύ γνωστό και χαρακτηριστικό απόφθεγμα του Dr. Richard Klausner, διευθυντή του American National Cancer Institute, USA: «Η ιστορία της έρευνας για τον καρκίνο, είναι η ιστορία, πώς θεραπεύουμε τον καρκίνο σε ποντίκια. Εδώ και δεκαετίες θεραπεύουμε καρκίνο σε ποντίκια, αλλά  στον άνθρωπο δεν λειτουργεί. Θα μπορούσαμε μάλιστα να πούμε, ότι τα λεγόμενα «μοντέλα ζώων» που έχουμε παράγει στα εργαστήρια για την καταπολέμηση του καρκίνου  έχουν αποδειχτεί σαν  επιστημονική χρεωκοπία». 

Στη Γερμανία, και σύμφωνα με την στατιστική του 2016 βασανίστηκαν άσκοπα 2.854.586 πειραματόζωα (και πολλά έχασαν μαρτυρικά τη ζωή τους).  Αυτό είναι το επίσημο νούμερο στατιστικής.  Που δεν περιλαμβάνει πόσα ζώα πεθαίνουν όταν μεταφέρονται στα εργαστήρια, πόσα πεθαίνουν κατά την αναπαραγωγή η οποία γίνεται πάντα με εγκληματικές συνθήκες, η πόσα είναι αυτά αυτά που «κατασκευάστηκαν» άσκοπα και δεν χρειάζονται, γι αυτό και θανατώνονται. Το «σκοτεινό» νούμερο φτάνει τα 4 εκατομμύρια.

Τελειώνοντας θα έπρεπε να τονίσω ότι το τέλος των πειραμάτων σε ζώα δεν σημαίνει το τέλος της επιστημονικής έρευνας. Αντιθέτως: χωρίς τα πειράματα σε ζώα θα ήταν η ιατρική έρευνα πολύ πιο μπροστά, γιατί τα ανεπαρκή και λανθασμένα αποτελέσματα που προκύπτουν από αυτά δρουν ανασταλτικά στην πρόοδο της έρευνας.

Υ.Γ: Το τμήμα «Βιολογική Κυβερνητική» στο Max-Planck-Institut (ΜΡΙ) του Tübingen το διευθύνει ο Ελληνας Νίκος Λογοθέτης, ο οποίος μετά από τις κρυφές (undercover) βιντεοσκοπήσεις που έγιναν από ακτιβιστές στο εργαστήριό του, και την πίεση που δέχτηκε από οργανώσεις και μέσα ενημέρωσης σταμάτησε αυτή την εγκληματική ηλιθιότητα σε πιθήκους.

Επί χρόνια βασανίζονταν σε αυτό το εργαστήριο πίθηκοι της ράτσας rhesus, για έρευνα του εγκεφάλου. Στα ζώα δεν χορηγείτο νερό, έτσι ώστε η δίψα να τα αναγκάζει να «συνεργάζονται» στα πειράματα που συν τοις άλλοις απαιτούσαν και να κάθονται με το κεφάλι τους βιδωμένο για ώρες μπροστά από μια οθόνη. Μέσα από μια τρύπα στο κρανίο τούς περνούσαν ηλεκτρόδια στον εγκέφαλο.

Αυτό διαρκούσε χρόνια.
Το όφελος για τούς αρρώστους είναι σχεδόν μηδέν.
Τα μαρτύρια σε πιθήκους rhesus στό ΜΡΙ έχουν σταματήσει.
Ο Λογοθέτης ισχυρίστηκε ότι σταμάτησε τα πειράματα όχι από ηθική ή επιστημονική ευθιξία, αλλά επειδή οι συνάδελφοι δεν του έδειξαν αλληλεγγύη. Τρείς υπάλληλοι που βασάνισαν άσκοπα τους πιθήκους του εργαστηρίου τιμωρήθηκαν.

Οι άμεσα υπεύθυνοι, οι ψυχοπαθείς ερευνητές της ανώτερης τάξης παραμένουν μέχρι σήμερα στα πόστα τους.

Το παραπάνω κείμενο ανήκει στη  Venus, την οποία και ευχαριστούμε θερμά που το μοιράστηκε μαζί μας.