Οι λεπτομέρειες για το πώς έφτασαν η Monet και η Matisse σε ένα καταφύγιό ζώων στη Νέα Υόρκη είναι ένα μυστήριο -ένας ανώνυμο διασώστης τις άφησε έξω από το καταφύγιο ένα βράδυ… και μετά έφυγε. Αλλά τα αποδεικτικά στοιχεία μαρτυρούσαν ξεκάθαρα από πού προέρχονταν οι πάπιες!
Η Monet και η Matisse ήταν μικρές σε ηλικία, με πάρα πολύ μαλακό φτέρωμα στο λαιμό τους, το οποίο δεν είχε ακόμα αντικατασταθεί με το φτέρωμα των ενήλικων – όταν έφτασαν στο καταφύγιο. Και οι δύο είχαν πληγές στο λάρυγγά τους, από τους σωλήνες σίτισης και τα κοψίματα, τα σημάδια και τα σπασμένα φτερά, αποδείκνυαν, ότι πέρασαν πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα σε ασφυκτικά γεμάτα κλουβιά και βίωσαν την κακομεταχείριση από τους παραγωγούς οι οποίοι έσφιγγαν με δύναμη τα πουλιά όσο τα τάιζαν με τη βία.
Η Monet και η Matisse, ήταν τόσο τρομοκρατημένες όταν έφτασαν, που ήταν δύσκολο για τους ανθρώπους του καταφυγίου ακόμα και να τις πλησιάσουν. Ο φόβος είναι κοινός για τα πουλιά που έχουν σωθεί από τη βιομηχανία του foie gras. Πάπιες που έχουν διασωθεί από άλλες καταστάσεις μπορεί να είναι επιφυλακτικές στην αρχή, αλλά όσο μεγάλωναν γίνονται άνετες στις καθημερινές επαφές. Τα ζώα που έχουν χρησιμοποιηθεί όμως στη βιομηχανία του foie gras σπάνια ξεπερνούν τον φόβο τους.
Αχώριστοι σύντροφοι, η Monet και η Matisse έχουν πια το πλεονέκτημα μιας δυνατής φιλίας, που θα τις βοηθήσει να ξεκινήσουν να νοιώθουν ασφαλείς στην καινούρια τους ζωή.
Η Monet και η Matisse, μπορεί να μην εμπιστευτούν ποτέ πλήρως τους ανθρώπους, αλλά γνωρίζουμε ότι θα μάθουν να χαλαρώνουν, να ανοίγουν τα φτερά τους και ότι θα εξερευνήσουν το καινούριο κόσμο που ανοίγεται μπροστά τους, τώρα που είναι ελεύθερες από τα κλουβιά και τους σωλήνες σίτισης. Για πρώτη φορά οι ζωές τους ανήκουν μόνο σε αυτές, για να τις ζήσουν όπως εκείνες επιθυμούν.
Στο Farm Sanctuary, όπου και ζουν τις ζωές τους ελέυθερες η Monet και η Matisse, ζουν και άλλα πουλιά-θύματα της βιομηχανίας του foie gras. Οι άνθρωποι του καταφυγίου έχουν δημιούργησει ειδικούς χώρους για αυτά τα ζώα και φροντίζουν να μην έρχονται σε επαφή μαζί τους – πέρα από όσο είναι απαραίτητο – ώστε να καταφέρνουν να αισθάνονται ασφάλεια.
