Τα ανώνυμα, απρόσωπα θύματα, τα σώματα των οποίων χρησιμοποιούμε για να τραφούμε, προφανώς είχαν επιθυμίες και συναισθήματα, πριν τους κοπεί ο λαιμός με ψυχρή και απόλυτα υπολογισμένη βαρβαρότητα. Είναι περίεργο που ενώ αυτοαποκαλούμε την κοινωνία μας “νομοταγή και ηθική”, ταυτόχρονα σφάζουμε αθώα ζώα.

Το μαρκάρισμα στο σώμα μας με τον αριθμό της αγελάδας, που επιλέχτηκε από τη βιομηχανία να είναι το “269”, είναι για εμάς μια πράξη αλληλεγγύης και διαρκούς υπενθύμισης.

Ελπίζουμε να καταφέρουμε να ευαισθητοποιήσουμε τον κόσμο και να του δημιουργήσουμε συμπόνια για όλα αυτά τα φοβισμένα και βασανισμένα ζώα που τα ουρλιαχτά του φόβου και του πόνου τους ακούγονται μόνο μέσα στους αιματοβαμμένους τοίχους των σφαγείων.

Είμαστε όλοι ίσοι απέναντι στον πόνο και αν η ανθρωπότητα έχει μια πιθανότητα να επιβιώσει και να εξελιχθεί, θα πρέπει να αποδεχτούμε πως το να καταπιέζουμε τον αδύναμο (ανεξάρτητα αν η αιτία είναι το γένος, η φυλή ή το είδος) στερείται κάθε λογικής και στοιχειώδους ευαισθησίας απέναντι σε αυτούς που αισθάνονται τον πόνο όπως και εμείς.

Έτσι λοιπόν, σε ρωτάμε:
Τι θα απογίνει ο “269”;
Η ζωή του δεν αξίζει περισσότερο από μια άσκοπη αιματηρή πράξη;