Η ΖΩΗ

H Ζωή γεννήθηκε μαζί με τα 8 αδέρφια της στις 25 Μαΐου του 2014 σε μια βρώμικη φάρμα. Η πρώτη της αίσθηση ήταν η επαφή με τις παγωμένες μεταλλικές σχάρες του κελιού της. Σκοτάδι, κρύο και υγρασία. Λίγα λεπτά μετά την γέννησή της κάποιος την άρπαξε από την μητέρα της και της έκοψε τα δόντια και την ουρά της. Ο πόνος ήταν αβάσταχτος.

Τον πρώτο της μήνα τον πέρασε μαζί με την μητέρα της – αλλά δεν μπορούσε ποτέ πραγματικά να είναι μαζί της. Δεν μπορούσε να σκαρφαλώσει στην κοιλιά της, ούτε να αισθανθεί το χάδι και την φροντίδα της. Μεταλλικά κάγκελα τις χώριζαν. Από μικρές οπές μόνο μπορούσε να φτάσει τις θηλές της μαμάς της και να πιεί γάλα.

Παρόλο που η Ζωή ήταν ένα μικρό γουρουνάκι, ήξερε πως τίποτε από όσα ζούσε δεν ήταν φυσιολογικό. Ποτέ της δεν μπόρεσε να πάρει την μητρική στοργή και αγάπη που τόσο επιθυμούσε. Ποτέ της δεν μπόρεσε να παίξει με τα αδέρφια της. Ποτέ της δεν μπόρεσε να αισθανθεί τον ήλιο να την ζεσταίνει. Ποτέ της δεν μπόρεσε να χώσει την μουσούδα της στο χώμα για να βγάλει ρίζες και να τις φάει. Ποτέ της δεν αισθάνθηκε χαρά.

Μόνο φόβο. Απέραντη δυστυχία και πλήξη. Πάνε μήνες, αλλά ακόμα θυμάται τα ουρλιαχτά της Ρόζας. Ακόμα πετάγεται έντρομη από αυτό που μοιάζει με ύπνο. Ακόμα θυμάται την μικρούλα Ρόζα που δεν πρόλαβε να μεγαλώσει. Την μικρούλα αδερφή της … την πιο αδύναμη από όλα τα αδέρφια της. Μια μίζερη μέρα όπως όλες τις άλλες και ενώ θήλαζαν την μαμά τους, κάποιος άνθρωπος την άρπαξε και άρχισε να την χτυπά. Η Ρόζα ούρλιαζε και ο άνθρωπος γελούσε και την χτυπούσε με γροθιές στην αρχή, ενώ μετά την πετούσε στο τσιμεντένιο έδαφος… μέχρι που σταμάτησε να ουρλιάζει – μέχρι που απέμεινε μια ματωμένη μάζα.

Ήταν δεν ήταν 5 μηνών, όταν την στοίβαξαν σε ένα φορτηγό. Νηστική και διψασμένη κάτω από τον καυτό ήλιο και ποδοπατημένη από τα άλλα γουρούνια. Στα μισά της διαδρομής κατάφερε να βγάλει το προσωπάκι της από ένα από τα ανοίγματα του φορτηγού. Για πρώτη φορά μπόρεσε να αισθανθεί τον ήλιο και τον φρέσκο αέρα. Έμεινε έτσι για 5 λεπτά και κατάφερε να νιώσει για λίγο τι σημαίνει “ζωή”.

Λίγες ώρες μετά κρεμασμένη ανάποδα και φοβισμένη όσο ποτέ στη ζωή της, περιμένοντας να έρθει η σειρά να της κόψουν τον λαιμό σκεφτόταν την μαμά της… που ακινητοποιημένη σε ένα μικροσκοπικό κελί προσπαθούσε μάταια να την φροντίσει. Σκεφτόταν τα αδέρφια της που προσπαθούσαν χωρίς αποτέλεσμα να παίξουν. Σκεφτόταν τα ουρλιαχτά και τη δολοφονία της Ρόζας. Σκεφτόταν τις ατελείωτες ώρες φόβου και πόνου και πλήξης που έζησε. Και παρακολουθούσε την σφαγή των αδερφών της – τον μαρτυρικό τους θάνατο. Και αναρωτιόταν τί έγκλημα είχε κάνει αυτή και τα άλλα γουρούνια για να τους αξίζει αυτή η καταδίκη;

Αυτή ήταν η ιστορία της Ζωής.
Σφάχτηκε στις 20/10/14.
Ένα μωρό που βασανίστηκε για να μπορέσεις να χορτάσεις την λαιμαργία σου.
Να την θυμάσαι την ώρα που θα τρως το λαχταριστό σουβλάκι σου.
Μπορεί να περιέχει τα κομμάτια του σώματος της…