Ελευθέρωσέ με
Καθώς ακουμπά το κεφαλάκι της στο πόδι μου, ένας απαλός αναστεναγμός βγαίνει από τα χείλη της και το βλέμμα της κοιτάζει ένα μέρος μακρινό. Ξέραμε πως ήρθε η ώρα να ελευθερώσουμε την Dawn.
Τις τελευταίες μέρες η Dawn είχε φτάσει στο όριο. Αρνούταν να φάει και τίποτα από όσα κάναμε δεν φαινόταν ικανό να βοηθήσει αυτό το κουρασμένο πρόβατο. Τίποτα δεν μπορούσε να της δώσει την ενέργεια και την θέληση να σταθεί στα πόδια της ξανά, το ξέραμε, ένα άλλο πιο ήσυχο μέρος την καλούσε και έπρεπε να την ελευθερώσουμε.
Η Dawn έφτασε στο καταφύγιο στις 22 Ιουνίου, μια κουρασμένη ηλικιωμένη προβατίνα σε άσχημα χάλια. Τα ούρα που είχαν μαζευτεί στα πίσω της πόδια μαρτυρούσαν πως δεν σηκωνόταν για αρκετό διάστημα και η πληγή πάνω από το ένα μάτι, μαρτυρούσε πως ο αγώνας είχε ήδη ξεκινήσει και έτσι ξέραμε πως ο χρόνος ήταν εναντίον μας από την αρχή. Λέγεται πως τα πρόβατα είναι αδύναμα ζώα και πως αν πέσουν δύσκολα ξανασηκώνονται.
Παρακαλάμε να μη γίνουν έτσι τα πράγματα. Τα πρόβατα είναι απίστευτα σκληροτράχηλα και ανθεκτικά ζώα – δεν δείχνουν πως είναι άρρωστα για πολύ καιρό. Επειδή ανήκουν στα θηράματα, όταν η ασθένεια τους εκδηλωθεί τα πράγματα είναι πολύ άσχημα. Αλλά όπου υπάρχει ζωή, υπάρχει ελπίδα και έτσι επιστρατέψαμε την ιατρική, ένα μαλακό κρεβάτι από άχυρα, και μια θερμαντική λάμπα και προσπαθήσαμε, ενάντια σε κάθε πιθανότητα να δώσουμε στη Dawn ένα λόγο για να ζήσει.
Σύντομα ανακαλύψαμε πως αυτό που θα της έδινε ζωή δεν ήταν τα παραπάνω – ήταν 2 μικρά αρνάκια, τα μωρά της. Μαθαίνοντας πως η Dawn είχε πρόσφατα γεννήσει, κανονίσαμε και τα φέραμε κοντά της, ελπίζοντας πέρα από κάθε ελπίδα πως αυτά θα ήταν το μαγικό φάρμακο. Παρόλο που αμέσως αναγνώρισαν ο ένας τον άλλο και έδειχναν την αγάπη τους, και παρόλο που η Dawn ενθουσιάστηκε, δυστυχώς τίποτα δεν μπορούσε να καταπολεμήσει την τοξιναιμία που είχε καταλάβει το σώμα της.
Η Dawn πέρασε τις τελευταίες της μέρες στον ζεστό χειμωνιάτικο ήλιο και τα 2 μωρά της την αγκάλιαζαν στοργικά. Το πιο σημαντικό ήταν αυτό που κατάφερε να πετύχει η Dawn, αυτό που κάθε προβατίνα μόνο θα μπορούσε να ονειρευτεί για τα παιδιά της. Η Dawn έφερε τα μωρά της σε ένα μέρος καλοσύνης και αγάπης, οπού τα μικρά αρνάκια μπορούν να μεγαλώνουν και να γερνάνε. Σε ένα μέρος χωρίς τον φόβο των κτηνοτρόφων και της μεταφοράς τους σε ένα τρομαχτικό μέρος, όπου τα αρνάκια μπαίνουν κατά εκατοντάδες και δεν ξαναβλέπουν ποτέ το φως της ημέρας.
Γνωρίζοντάς το, βοηθήσαμε την Dawn να φύγει, ήταν περιτριγυρισμένη από αγάπη, καλοσύνη και τα μωρά της. Θρηνούν για αυτήν οι άνθρωποι που την αγάπησαν και που την νοιάστηκαν ολόψυχα, που της έδωσαν ένα όνομα σε αναγνώριση της μοναδικής της προσωπικότητας.
Γνωρίζουμε πως τα πρόβατα δεν είναι άνθρωποι με μάλλινες στολές, είναι πολύ αξιοπρεπή ζώα για να είναι άνθρωποι. Τα αναγνωρίζουμε για αυτά που είναι: μοναδικά άτομα, καθένα με τη δική του ξεχωριστή προσωπικότητα, με αγάπη για τη ζωή, φόβο για τον πόνο και την επιθυμία τα μωρά τους να είναι ασφαλή. Όλα αυτά δηλαδή που χαρακτηρίζουν όλα τα ζώα. Παρόλο που λυπούμαστε πάρα πολύ που δεν μπορέσαμε να σώσουμε την Dawn, παίρνουμε δύναμη γνωρίζοντας ότι φτάνοντας στα χέρια μας, βρέθηκε καταφύγιο για τα αρνάκια της – τα απελευθέρωσε.
Η Dawn έζησε τις τελευταίες τις ημέρες, ελέυθερη στο καταφύγιο Edgar’s Mission.
